Medio 2024 liep ik net als vele andere dagen door de stationshal van Utrecht Centraal. Van werk weer terug naar huis. Net als de andere dagen weigerde ik te haasten. Ik liep door de hal en kruiste het pad van honderden andere reizigers. Ieder met zijn of haar eigen verhaal. Ieder met zijn of haar eigen pad. Ik verbaasde me weer over het feit dat als je gewoonweg doorloopt je tegen niemand aanbotst. Alsof je een kussen om je heen hebt van onzichtbaar materiaal.
Doordat ik mijzelf de tijd gunde, stopte ik, net als die vele andere dagen, bij de boeken ruil stand. Een plaats die ik vaak opzocht vanwege het onvoorspelbare karakter. Zijn er veel boeken? Zijn het leuke boeken? Er viel continu niets over te voorspellen.
Die dag vond ik een boek wat voor mij heel goed uitpakte. Een boek wat vertelde over een tijd die ik gemeen had met de auteur. Een bekende auteur, Paolo Giordano. Al aanwezig in mijn overvolle boekenkast met ‘Eenzaamheid van priemgetallen’. Nu lag daar het boek ‘Tasmanië’. Niet een boek wat ik perse zou kopen in de boekenwinkel. Maar wel een boek die ik wilde proberen, for free.
Wat boeit mij in een boek? Soms is het het verhaal. De spanning over hoe het verder gaat is altijd wel een lokkend iets voor mij. In dit boek was ik domweg ook benieuwd hoe de relatie van de hoofdpersoon hun tegenslag zou verteren. Of zij samen bestaansrecht konden behouden.
Wat mij aansprak waren de feitelijke non-fictie gebeurtenissen waaraan de hoofdpersoon refereerde. De aanslagen in Parijs. De terreur dreiging. De klimaat crisis. Alsof ik mijn tijd deelde met hem. De man was al tijden bezig met het schrijven van een boek (net als ik) en deed veel onderzoek daartoe (wat ik zou kunnen doen). Hij wilde een boek schrijven over de bom op Hiroshima en Nagasaki. Ik was ontdaan over het feit dat de bom voor Nagasaki eigenlijk bedoeld was voor een andere stad, maar dat daar een wolk in de weg zat. De willekeur…
Maar ik denk toch dat het vooral de manier was waarop Paolo schrijft. Niet direct actief, maar indirect of beschouwend. Prachtig, gewoon. En intrigerend. Alles werd beschouwd uit de hoofdpersoon. Je hoorde hem denken. Ook de conversaties met zijn vriend, klimaatwetenschapper Novelli. Zijn twijfels over het wel of niet steunen van zijn vriend toen deze onorthodoxe uitspraken deed over genders. Je proefde de twijfel en liep met zijn pad mee.
En waar komt nu dat Tasmanië vandaan? Het was een uitspraak van dezelfde Novelli. Toen werd gevraagd waar we het best voor de klimaatapocalyps kunnen schuilen, antwoordde hij: ‘In Tasmanië.’ Wil je weten waarom? Dan lees het boek!
