‘En dan geef ik het woord aan de voorzitter van de Commissie Kunst en Cultuur van de gemeente Sint-Michielsgestel’. Het zijn de woorden van Imke van Dillen van de stichting Weeshuisjes. Een stichting die zich inzet om de verlaten brugwachtershuisjes langs de Zuid-Willemsvaart een nieuwe bestemming te geven.
Het is een prachtige setting. De zon schijnt. Het huisje zelf is helemaal opgeknapt met een nieuw interieur en een kunstig gemaakt toelopend spits dak. Het staat rustig, wat dromerig, te wachten op een eerste bezoeker. Het is te bereiken via twee wat wiebelige houten planken over een sloot, omringd door bramenstruiken. Afgeschermd van de boerderij van Bosberaad, waarop het op het erf is beland sinds 1997, door een rij bomen. Tegenover een groep van ongeveer veertig bezoekers, jong en oud, die tussen de tafels met koek en koffie op het hoge gras staan. Aan weerszijden bomen en doorkijkjes naar ofwel de boerderij ofwel het vlakke weiland ernaast.
Ervoor zit op een stoel een bejaarde nazaat van de oorspronkelijke brugwachter. Hij wordt geïnterviewd door Imke en weet het allemaal nog goed. Hoe het interieur er toen uitzag met o.a. een brits. Ook een kleinzoon is aanwezig. Hij herinnert zich het huisje als de plaats waar hij huiswerk maakte. Zo gaat Imke heel mooi een tijdlijn af van het huisje. De kunstenares uit het dorp die opmerkte dat men het wilde slopen. De kunstcommissie die het een stempel kunstobject gaf waarmee het gemakkelijker kon worden vervoerd. De constructie uitdagingen werden gememoreerd. De exposities die er waren. De ‘verwezing’ die daarop volgde.
En nu heb ik de eer om namens de huidige kunstcommissie het huisje opnieuw te openen. Nu met de bestemming dat dorpsgenoten het mogen gaan huren voor een dagdeel om tot rust te komen. Iets wat geen vanzelfsprekendheid is in deze rumoerige tijden.
‘Toen ik nog in Den Dungen woonde ging ik vaak hardlopen. Als ik dan langs liep dacht ik altijd van ‘wat is dat nu voor huisje? Een tuinhuis? Een fietsenhok? Een uitkijkpost? Nu ik deze verhalen hoor door de tijd heen, krijgt het huisje een gezicht. Ik nodig iedereen uit om er gebruik van te maken.’ Ik roem ook de vrijwilligers. Zonder hen komen dit soort initiatieven nooit van de grond.
Dan pak ik een authentieke lantaarn en nodig iedereen uit om mij te volgen. De processie is bedoeld als de opening, bedacht door Imke. In de stralende zon lopen de bezoekers, ik schat ongeveer veertig mensen jong en oud, een kort rondje om via de wankele planken te eindigen bij het huisje.
Het brugwachtershuisje is gered van vergetelheid. Het kan er weer tegenaan. Wil je het huren? Kijk dan op www.weeshuisjes.nl en reserveer via wachthuisje@weeshuisjes.nl.
