De man stond pal voor mijn kraam op ArtiBosch, de gezellige ruim opgezette kunstmarkt op de Parade in ’s-Hertogenbosch. Er lagen veel verschillende werken. Abstract, natuurlijk. Met elk hun eigen verhaal, kleuren, textuur. Ik besloot hem aan te spreken.
‘Het is textiel wat U ziet,’ begin ik, ‘Ik gebruik textiel om de werken op te bouwen. Niet de kleur of de print, maar meer de structuur en het reliëf. Het wordt er zo tastbaar door.’ ‘Ja,‘ zei de man, ‘dat zie ik. Ik vraag me nu zelf af wat ik zo mooi vind aan dit specifieke werk.’ De man staat voor een langwerpig werk op houten paneel, met banen kleur, wit en zwart afgewisseld. ‘En nu weet ik het,‘ zegt hij na een tijdje, ‘het kent een diepte doordat de kleurbanen grof over elkaar zijn geschilderd.’ Inderdaad, dat had ik gedaan. Het werk wat ik tijdens corona had gemaakt om te tonen dat er tussen de donkere tijden (zwart) zeker ook kleuren in onze levens bleven. Ik moest glimlachen om de reactie van de man.
We raakten aan de praat. Over kunst en cultuur. Net als met allerlei andere passanten en ook de vele fijne vrienden die mij gericht bezochten. Jonge mensen soms die zo enthousiast aan het doorvragen waren over waar ik mijn inspiratie vandaan haalde, dat ik net zo spontaan een kleiner werk voor niets meegaf. De jongen was helemaal blij. Mooi toch. Anderen knikten me toe dat ze het mooi vonden. Één iemand deelde me mee dat mijn werk toch echt anders was als alle anderen.
Oké, de meeste passanten passeerden mijn kraam. Ze wierpen één blik en die was genoeg om door te lopen. Kunst is vooral ook subjectief. Maar diegene die bleven staan, daar had ik fijne conversaties mee. Daar kon ik mijn verhaal aan vertellen. En zo werd ArtiBosch 2024 een succes!
Dank aan mijn zoon die samen met mij bij de kraam stond! Tof om zo door middel van kunst verbonden te worden op een zonnige zondagmiddag op de Parade in ’s-Hertogenbosch.
www.artibosch.nl
