In mijn nieuwe werkruimte in Den Bosch stond ik voor een kleurrijk schilderij. Niet onaardig werk met textiel en touw op een canvas doek. Het was voor mij een blik op het verleden. Een herinnering aan een tijd waarin ik zocht naar een stijl of identiteit die mij aansprak. Die bij mij zal gaan passen als een jas en vertrouwt zou gaan aanvoelen.
Even aarzel ik.
En dan zet ik door. Ik prik in het canvas met een schaar. Haal het van zijn houten frame af. Ik wil het beheerst kapot knippen. Bij de kringloop had ik eerder witte foto lijsten gekocht. Lijsten die mijn interesse wekten. Over wat ze ooit hadden omhult. Over hoe ze zouden gaan reageren met een deel van mijn kleurrijk werk. Lijstjes die wachtten op een nieuwe content, om voortaan zorg te dragen. Op maat van het inleg kartonnetje knip ik in het canvas wat voor me ligt. Ik zorg ervoor dat er een interessante compositie overblijft. Meerdere kleuren. Meerdere objecten of stoffen. Als zit in één stof of in één kleur ook zoveel variaties nog.
Dan, verbazing! De mini schilderijtjes staan op zichzelf. En ze staan te pronken! Zoveel mooier en interessanter als toen ze verbonden waren met elkaar tot dat ene grote geheel. Door het kleiner te maken, heb ik meer focus gebracht. En nu mag iedereen dat komen zien.
Zo knip ik herinneringen op. Zo ontstaan nieuwe herinneringen. Ik assembleer mijn leven op basis van de scherven van mijn bestaan. Hoe mooi is dat.
Kom je ook kijken op de kunstmarkt ArtiBosch, 1 september in Den Bosch, op de Parade? Je bent van harte welkom bij mijn stand nummer 98.
