‘Nee, zo gaan we dat niet doen.’ Frens schudt zijn wijze verweerde hoofd. ‘Neeh, Marcel’. We staan in zijn levenswerk, bomentuin D’n Hooidonk. Voor ons staat mijn eigen beeldhouwwerk. Op de sokkel gemaakt door wijlen mijn vader, Willem Rus. Het is er pas net gebracht door sterke handen. Het beeld zocht een nieuwe bestemming door de verhuizing van gezinswoning naar appartement. En het heeft een prachtige nieuwe locatie gevonden!
Frens en ik sjouwen het beeld eerst van de sokkel af. Met moeite en met behoud van alle vingers ligt het beeld nu op de achterklep van Frens zijn terreinwagentje. Eerst moet er een goed fundament komen. Er worden kuilen gegraven in de klei. In de kuilen komen tegels en daarop komt de sokkel stevig te staan. Er wordt gemeten met een waterpas. En nog eens. En nog eens. ‘Zie-de, Marcel? Zo is het goed’ De goedkeuring wordt bevestigd door een ferme knik. De sokkel staat en met onze gezamelijke kracht wordt het zware beeld, gemaakt van ooit wit marmer, weer op de sokkel geplaatst. Het staat verder los, het gewicht laat het staan.
Het beeld stelt de zee voor. En ook het strand. De golf in het beeld eindigt in de ribbels in het zand geschapen door het terugtrekkend water. Het is goed gelukt, het beeld. En stond jarenlang een beetje vergeten in onze achtertuin. Nu staat het te pronken nabij bomen en planten. Iets verder de bomentuin in, gerekend vanaf het theehuis terras.
‘Ik zal er wat plantjes bij planten,’ zegt Frens nog. Ik geef hem aan trots te zijn om het beeld zo een nieuwe plaats te geven. Een plaats die het aan meer en nieuwe ogen toont.
Wil je het beeld zien? Bezoek dan, gratis, de bomentuin. Zie ook: www.denhooidonk.nl.
