Telkens als ik een rondje loop in de Kampina, het natuurgebied in Noord-Brabant nabij Boxtel, dan verwonder ik me. Ik verwonder me over de natuur om me heen. Ik wijk dan even van mijn pad af om de mierenhopen van dichtbij te zien. De ijverige mieren die de bomen vermalen tot pulp. Ik vertraag mijn loop om het licht te aanschouwen wat tussen de naaldbomen gefilterd tot mij komt. Ik stop bij het ven waar de waterlelies de lente aankondigen. Ik verwonder me.
Waar verwonder ik me dan over? Over de kleurschakeringen van de berkenbomen die tussen het zwart en wit duizenden variaties bieden? Over de vogels die onzichtbaar aanwezig zijn? Over de hei die vecht voor hun plaats tegen de jonge scheuten van naaldbomen? Ik verwonder me over de continue schoonheid van de natuur. Over de variatie. Over dat het elk bezoek weer net even anders is dan de vorige keer.
Nu ook, nu de wereld zo nat is, zijn er nieuwe vennen ontstaan. Bomen en struiken staan in een spiegel van water, of ze nu willen of niet. Ik had mijn stoere wandelschoenen aan gedaan vandaag, zodat ik lekker door de modderplassen kan lopen in plaats van moeilijk een pad langs de plassen door de bramenstruiken te moeten doen.
Ergens krijg ik een bericht op internet: het is vandaag, 13 april, Slow Art Day. Een dag om te vertragen. Om te doen aan Slow Looking. Om aandacht te geven aan de wereld om je heen. Een expert zegt: ‘bij slow looking neem je de tijd om details in de kunst, natuur of alledaagse dingen écht te zien en te waarderen. Iedereen kan het, je hebt alleen een beetje geduld en doorzettingsvermogen nodig.’ Het doet me glimlachen. Ik heb wel vaker dan één dag per jaar een Slow Art Day, zo gesteld.
En ik gun het jou ook. De rust om écht te kijken. In de natuur, in een museum, of gewoon daar waar je nu bent. Neem de tijd. Vergeet je telefoon. Maak vooral géén foto. Geef jezelf de tijd en kijk.
