‘C’est juste un Miro!’ zeg ik in mijn Nederlands-Frans
Ik wijs naar een negatief wat is ontwikkeld met cyanotype. Na vier-en-een-halve-minuut belichting, gewoon buiten in de Franse zon, ontvouwt zich nu een boeiend schouwspel van belichte en onbelichte delen op het papier.
De dame die deze creatie heeft gemaakt antwoord enthousiast: ‘Oui, c’est vrai! C’est un Miro. Je suis riche! Haha!’ Lachend beweegt ze het bad met een ontwikkelvloeistof, met een grote golfbeweging.
Na anderhalve minuut had de judaspenning die zij op het papier had gelegd zich negatief op het papier geprojecteerd. Los van de kleur, donkerblauw, is het net een Miro, de Spaanse schilder. De judaspenning als hoofd met de stengel als nek, arm en been. In een volgend ontwikkelbad wordt de blauwe kleur intenser.
‘C’est bon!’ zegt Anne, de workshopleidster die ons zessen begeleid vandaag in haar kleine kelder. Ze hangt het resultaat, een echte ‘Miro’, aan een knijper aan de waslijn te drogen. We zijn in haar atelier in Cocoron, Provence. Boven is haar winkel waar je via een oplopende weg naar binnen kan lopen. Net als in de winkel kom ik in de grot ogen tekort. Overal kunstwerkjes, naslagwerken, prullaria. Anne staat er breed glimlachend tussen te praten met een vrolijk mengsel van Frans en Engels. Wij, cursisten, maken in totaal elk vijf werken. Veelal met bloemen en planten die tussen ons op tafel liggen. Deze plet je dan tussen glas en het papier. Hoe platter, hoe scherper de tekening is die achterblijft. Als echo van het voorwerp zelf.
Dan klinkt het alarm op de telefoon van Suus. ‘O, sh.., vergeten!’ Ze springt op van het harde houten bankje en vliegt naar buiten voor haar werk met veer en lavendel. Ik probeer intussen allerlei dingen uit. Met pluisjes, abstracte vormen. Mijn laatste werk is ook met judaspenning. De blaadjes schijnen fantastisch door en kleuren of tekenen een mysterieuze wereld. Geen ‘Miro’ maar een echte Rus!
Het glas citron limonade van Anne vormt het frisse eind op de fijne workshop van Atelier Curiosités.