In een vorige blog vertelde ik dat we, Ingrid en ik, samen werken aan een kunstwerk. Een gezamenlijk kunstwerk voor het toffe Tree Art Festival.
Het Tree Art Festival is een community art project waarin tientallen kunstenaars kunstwerken tonen, verbonden door het thema ‘Bomen Verbinden’, tussen de bomen van bomentuin D’n Hooidonk in Den Dungen. Ik ben initiator en organisator van het festival. Maar vandaag niet. Vandaag ben ik kunstenaar en maken we samen een volgende stap.
Die ochtend snij ik thuis een oud schilderij uit de lijst. Het is een werk uit 2005. Niet onaardig maar ook wel toe aan een nieuw leven. Vaak is het zo dat nieuw werk op basis van oud werk heel goed werkt. Alsof het een extra laag is die toe wordt gevoegd en die interessanter is dan als je iets nieuws maakt. Het doek rol ik op als een soort koker. En met die koker van anderhalve meter ga ik op de fiets in de zon op pad naar de boerderij van Ton en Janneke.
In de stal staren de koeien me al glazig aan. Uitermate nieuwsgierig. Totdat Ton aan komt rijden met het voer voor de dag. De koeien staan direct klaar bij de voederbakken. ‘Jaha, de dames moeten ook êtuh’ zegt Ton in het voorbijgaan.
Ik leg het doek naast het werk van Ingrid en mijzelf en bekijk het aan alle kanten. Om er beter bij te kunnen draai ik het een stuk. Het ziet er al heel tof uit. Een mengsel van abstract en figuratief. Zonnig en stemmig. Een oor, mus, hoog worden afgewisseld met abstracte vormen rood en geel. Ik wacht even in de zon totdat Ingrid komt.
‘Ha! Je bent er al!’ Daar is ze al. Een en al enthousiasme. En dat wordt het komende uur alleen maar meer. We gaan aan de gang. Spijkeren stukken textiel en leer (Ingrid heeft haar doeken op leer geschilderd) op het pallet hout. Ondertussen overleggen we goed. ‘Als we hier nu eens een grotere lap doen. Maar het is ook leuk om de inkijk te houden tussen de pallet planken naar het binnenste van de kubus. Dan kunnen we er wel een gat in knippen. Zal ik dat doen?’
‘Het is zó leuk om te experimenteren!’ zegt Ingrid. We proberen meerdere dingen uit. Met bubbel plastic. Met gesso. Met bedekken van hout of juist open laten. We kijken goed en doorzien. Één zijde van de kubus vinden we wat lastiger om in te vullen. We proberen het met verschillende stukken textiel en leer. Maar het wordt geen geheel, kent geen balans. ‘Als ik nu eens dat schilderij in zijn geheel eroverheen plaats?’ Ik pak de koker die ik op de fiets had meegenomen en plaats het voor onze probeersels van die ochtend. ‘Ja! Dat is het! Precies goed!’ Een warm enthousiast onthaal. Ik knip in het doek met grote banen wit en rood twee gaten voor de doorkijk.
Pas later zie ik dat de lijnen in het doek een dynamisch karakter geven en doorlopen naar de zijde waar Ingrid twee gezichten heeft gecombineerd tot een soort bol met een oog ertussen. Alsof het zo hoort. We delen onze inzichten en worden steeds enthousiast.
‘Het wordt al wat, toch?’ zegt de moeder des huizes die langsloopt met een hand apparaat om haar moestuin om te ploegen. En zo is het maar net!
Ben je ook benieuwd waar dit naar zal leiden? Kom dan langs op het Tree Art Festival van 25 juni tot en met 16 juli in bomentuin D’n Hooidonk en laat je verrassen!