Het grote witte paneel van 1 bij 1 meter ligt voor me te wachten op de schragen in mijn atelier. Ik zet muziek aan. Van Fontaines DC, een voor mij nieuwe band die me heeft verrast bij het popfestival Rock Werchter. Lange noten, een zware stem. Gedragen muziek met emotie. Het paneel is nog steeds leeg. Maar gedragen door de muziek ontstaat er in mijn hoofd steeds meer patronen.
Ik kijk om me heen. Er staan al werken te wachten voor de expositie EuropArtFair, van begin oktober. Grote werken met stroken. Bonte kleuren opgeslokt door witte verf. In stalen frames bieden ze de kijker een rijke wereld om te dwalen. Om telkens weer nieuwe dingen te ontdekken. Nieuwe kleuren en verhalen.
Bij mijn werkbank liggen in grote bakken allerlei textiel. En oude lakens, handdoeken, placemats, gordijnen. Een mens gebruikt veel in zijn leven. En maakt ook veel overbodig. Ik pak een handdoek en knip er met een scherpe schaar repen uit. De berg met repen stof groeit en groeit. Ik pak een jeans broek en doe het zelfde. En een paar stoffen tassen. Bij de tassen knip ik ook de hengels af en knip ook deze in stukken. Die hengsels gaan geen dingen meer dragen maar eerder de boodschap die ik wil brengen.
Na het knippen leg ik de repen stof op het houten paneel. Langzaam maar zeker groeit er een nieuwe wereld. Een wereld die mensen af kan leiden van de realiteit. De wereld die te snel gaat waardoor we zoveel dagdagelijkse schoonheid over het hoofd zien. Ik plak de repen op het paneel. Later komt wel de keuze voor de kleuren. Alles in balans is en alles in rust.
De expositie EuropArtFair was op 1 en 2 oktober in de Westergasfabriek in Amsterdam. Ik kreeg er enorm veel goede respons van jong en oud!
